یک کودک دو ساله به اضافه ی جیغ و چنگ و فریاد

تا به حال به رفتار های یک کودک دو ساله دقت کرده اید؟ اگر مادر باشید و یک کودک دو ساله داشته باشید، احتمالا با این سوال یاد جیغ زدن، زدن، چنگ گرفتن و یا بعضا گاز گرفتن کودک خود بیفتید. 

ممکن است برایتان پیش آمده باشد، که فرزندتان با یک کودک هم سن خود یا کمی کوچکتر رو به رو شود. اول از ته دل ذوق می کند و شما هم از خوشحالی اش، خوشحال می شوید. اما کمی نگذشته که صدای گریه کودک مقابل در میاید. چرا؟ چون کودک شما صورتش را چنگ زده. در این موارد چه می توان کرد؟ آیا فرزند شما رفتار غیر طبیعی دارد؟ 

ریشه این رفتار ها و رفتار های مشابه یک کودک دو ساله چیست؟

دلیل اول: کم تجربگی کودک

کودک در مواجهه با موقعیت های مختلف در حال کسب تجربه است. هرچه سن کودک کمتر باشد این تجربه کمتر می شود. در این تجربه هاست که کودک یاد می گیرد چطور با محیط و انسان های اطرافش، برخورد کند. 

کودک هنوز نمی داند وقتی کسی را دوست دارد می تواند صورتش را نوازش کند. نه اینکه به صورت او بزند. اما معمولا بزرگترها این واکنش کودک را مبنی بر پرخاشگری او می دانند. و واکنش های تندی نشان می دهند که باعث می شود این رفتار در کودک به یک عادت رفتاری تبدیل شود.

دلیل دوم: رشد کلامی کودک

از طرف دیگر، خیلی از کودکان دو ساله، هنوز نمی توانند به خوبی صحبت کنند. همین عدم توانایی باعث می شود وقتی نتوانند منظور و مفهوم خود را به درستی به دیگران برسانند، به ابزار هایی مانند زدن و جیغ کشیدن متوسل می شوند.

دلیل سوم: جلب توجه و لجبازی با والدین

کودکان نیاز به توجه دارند. کودک به محض اینکه حس کند در کانون توجه نیست، خصوصا در جمع، سعی می کند با روشی توجه همه را به خود جلب کند. از طرفی به یاد دارد که پدر و مادرش روی دادن زدن و جیغ زدن او حساس هستند، برای همین هم از سر لجبازی و هم برای جلب توجه از این رفتار استفاده می کند.

دلیل چهارم: رسیدن به خواسته

کودک وقتی می بیند گریه می کند و جیغ می زند، زودتر به خواسته اش می رسد و پدر و مادر تسلیم او می شوند، یاد می گیرد برای رسیدن به خواسته اش از این حربه استفاده کند. 

برای اینکه کودک دوساله، جیغ نزند و یا کسی را نزند، چه کار کنیم؟

1. بازی های هیجانی و پر سر و صدا زیاد انجام دهید. بازی هایی مثل دنبال بازی، آب بازی، آرد بازی و رنگ بازی. به پارک بروید؛ بدوید و جیغ بزنید تا انرژی کودک تخلیه شود.

2. همیشه برنامه ای برای کودک خود داشته باشید. در ماشین، در مهمانی ها، در سفر و … ابزار بازی با خود ببرید تا کودک شما مشغول بازی باشد.

3. هنگام مواجهه کودک با همسالان، کنار آنها باشید. کودک شما در سنی نیست که بخواهید او را برای مدتی طولانی تنها بگذارید. وقتی در کنارشان هستید می توانید از خیلی درگیری ها جلوگیری کنید. البته این نکته را به یاد داشته باشید که درگیری در بین کودکان، امری طبیعی است. و پیش می آید. در این درگیری هاست که کودکان نحوه ی مواجهه با همسالان، حل مساله، ارتباط اجتماعی را یاد می گیرند.

4. به کودکان خصوصا اگر زیر سه سال هستند، پیشنهاد بازی دهید. اجازه ندهید برای زمان طولانی بیکار بمانند. خودتان هم همبازی کودکان شوید.

5. در مهمانی ها می توانید با سایر مادران تقسیم کار کنید. هر نیم ساعت یک مادر مسئول بازی با بچه ها باشد.

اگر درگیری بین کودکان اتفاق افتاد، فرزندتان را در آغوش بگیرید، وقتی آرام شد، با او وارد مکالمه شوید.

مثلا اگر دو کودک با هم سر یک توپ دعوایشان شد، مساله را برای هر دو کودک توصیف کنید. مثلا: “می خواستین با این توپه بازی کنید دو تاتون؟” بعد از توصیف مساله، راهکار ارائه دهید. “من یه بازی بلدم که سه تایی مون با یه توپ بازی کنیم”

6. مترجم احساس کودک باشید. مثلا اگر کودک شما پدرش را زد. احساسش را برای او بازگو کنید. “عه شما می خواستی به بابایی بگی که خیلی دوسش داری” می تونی اینجوری نازش کنی”

کودکان دنیای ساده و بی آلایشی دارند. پیچیدگی دنیای ماست که درک آنها را برایمان با مشکل  کرده است.

چالشی که در این سن با آن مواجه هستید، از شیر گرفتن و در مرحله ی بعدی، از پوشک گرفتن است.

زهرا مهدیان