چرا تنبیه؟

به نظر شما چرا اصلا سراغ تنبیه می رویم؟ جواب این سوال تنها یک کلمه است و آن کنترل است. چون ما می خواهیم به طور مداوم فرزندمان را کنترل کنیم و به تمام اعمال و رفتارش نظارت داشته باشیم.

شاید چون فکر می کنیم که آن ها توانایی حل مسائل روزانه شان را ندارند و حتما به کمک ما نیاز دارند.

اما باید بپذیریم که باید مسئولیت بچه ها را به خودشان بسپاریم و به آن ها هم کسب این مهارت را یاد بدهیم.

ما باید کنترل گری را کنار بگذاریم چرا که نه تنها مضرات زیادی برای عزیزمان دارد بلکه خودمان را هم دچار خود محوری می کند. در واقع همه اعمال و رفتار کودک را حول محور و تصمیمات خود می دانیم و حتی به یک والد دیکتاتوری تبدیل می شویم که کودکمان مجبور است فقط کاری را انجام دهد که مطابق میل ما است.

آیا شما والد کنترلگری هستید؟

اگر فکر می کنید که والد کنترل گری نیستید و خود را عاری از هرگونه تذکر می دانید به شما پیشنهاد می دهم تذکراتی که در طول روز به کودک تان می دهید را بنویسید مثل:

چایی سرد شد بخور.

دستشویی رفتی؟

این لباسو بپوش

این بازی رو نکن

و…

اگر تعدادشان زیاد بود آن وقت متوجه می شوید که به راحتی آب خوردن والدی کنترل گر شده اید که اجازه زندگی کردن، یاد گرفتن و تصمیم گیری را از دلبندتان گرفتید.

کاملا غیر مستقیم به او می گوییم که تو نمی توانی، تو هیچ نظر و سلیقه ای نداری خلاصه تر بگویم تو حتی هیچ حقی از خودت برای زندگی خودت نداری…

به طور مثال کودکی را فرض کنید که همیشه مادر و پدرش در مورد نوع پوشش او نظر می دهند و هیچ وقت اختیاری به او نمی دهند، حالا تصور کنید وقتی پدر و مادر نباشند و این پوشش به عهده ی خود اوست، چه واکنشی از خود نشان می دهد؟ به شما قول می دهم که از اطرافیانش و یا خودش بپرسد که ( من الان سردمه یا گرممه ؟ ) و این یعنی خود فاجعه. البته ما به کمک شما آمدیم تا جلوی ضرر را هرچه زودتر بگیریم.

آفت های کنترل گری را می شناسید؟!

1_ کنترل گری بیش از حد باعث می شود کودک مان استقلال شخصی اش را از دست بدهد، می گویید چگونه؟ او دیگر جلوی غریبه ها یا دوستانش نمی تواند از حق خودش دفاع کند، ترسو می شود و حتی مواقعی که تنها هست تصمیم گیری درستی ندارد یا اصلا از انجام آن ناتوان هست. هرکاری که هم سن و سالانش انجام می دهند را تکرار می کند.

2_ به صورت طبیعی انگیزه درونی برای انجام کارهای درست و فعالیت های متفاوت در کودکان زیر 7 سال وجود دارد و این خلاقیت ما را می طلبد که این انگیزه درونی را تقویت کنیم تا دیگر نیازی به محرک های بیرونی نداشته باشد. محرک های بیرونی همان تذکرات وقت و بی وقت ما هستند که به کودک می دهیم تا کارهایش را انجام دهد. وقتی که او انجام دادن کارهایش فقط همراه است با محرک های بیرونی، به بالای 7 سال که می رسد انگیزه انجام کاری را ندارد، مدام باید به او بگوییم و یادآوری کنیم که چه کاری را باید انجام دهد.

3_ نظام ارزشی مستقل را از فرزندان مان می گیریم. نظام ارزشی به مجموعه ارزش ها و باور های مرتبط به هم یک فرد گفته می شود که رفتار های آن فرد را نظم می دهد و اغلب به صورت ناخودآگاه و بدون آگاهی فرد شکل می گیرد. یعنی در ضمیر ناخودآگاه او ثبت شده است. اگر ساده تربخواهم بگویم عزیزمان باور و عقیده ای از خودش ندارد، حتی اگر از ما هم نخواهد تقلید کند.

*نکته :بچه ای که زیاد تذکر می گیرد، گوشش از فراوانی حرف های ما رنج می برد و برای همین است که دیگر ورودی و تحملی برای گوش  دادن به بقیه حرف های مان را ندارد، مقداری رها کنیم. البته این عدم کنترل گری بیشتر برای سنین زیر 7 سال هست ولی برای بالای 7 سال مقداری تنبیه و تشویق را توصیه می کنیم که آن هم باید با روش های خاص و سالم باشد نه با تحقیر و کنایه و…

4- کاهش اعتماد به نفس: وقتی جگر گوشه مان دست به هر کاری که می زند، همیشه کسی هست که اصلاحش کند یا اجازه کاری را به او ندهد. او می بیند که آن کار را پدر و مادرش بهتر از او انجام دادند، اعتماد به توانایی های خودش را از دست می دهد. این نمی توانم های مداوم به بچه القا می شود و در نهایت کمبود اعتماد به نفس در او پدید می آید.

حالا شاید این سوال برای شما پیش آمده باشد که چگونه کنترل نکنیم و کودکان مان را این همه آزاد بگذاریم؟ منظور و هدف ما از این مقاله، این نیست که هیچ قانون و چهارچوبی برای رفتار های آنان قائل نباشیم بلکه می گوییم از راه درستش بروید، اگر میخواهید بدانید چگونه می شود؟ همچنان با ما همراه باشید.

اگر تا اینجای صحبت را دوست داشتید برای آشنایی بیشتر با این دست از مطالب میتوانید به بسته جامع تعامل با کودک مراجعه کنید.