تدبر در قرآن؛ سوره قدر – برای پایه چهارم تا ششم دبستان

در زمان‌های قدیم، یک فرمانده سپاه ایران را با خودش برد تا با یکی از کشورهای شمالی که با ما جنگ داشتند، بجنگد.
فرمانده می‌دانست که آن لشکر خیلی قوی است. از آن‌طرف سربازهای ایران هم خسته هستند. مسیر زیادی را با اسب رفتند. همین‌جوری که می‌خواستند به جنگ بروند، احتمال اینکه شکست بخورند زیاد بود.
فرمانده با خودش فکر کرد و گفت: من چیکار کنم؟ آهان!
همه را جمع کرد و گفت: ما تصمیم داریم به جنگ برویم اما برای اینکه خیالمان همین جا راحت بشود و ببینیم چه‌کاره هستیم، می‌خواهم این سکه‌ای را که به آن سکه سرنوشت می‌گویم و خیلی هم به آن اعتقاددارم را بی اندازم.
در جنگ‌های مختلف دیدم که این سکه کمک کرده. یک‌طرف این سکه مسجد و طرف دیگر عدد است. اگر مسجد بیاید ما حتماً با کمک خدا پیروز می‌شویم ولی اگر آن عدد بیاید، معلوم می‌شود که ما پیروز نمی‌شویم. می‌خواهم که اینجا هم شما همگی شاهد باشید. من این سکه را می‌اندازم هوا، ببینید چه جوری می‌شود.
همه نفس‌هایشان در سینه حبس شد. اول خیلی جدی نگرفته بودند ولی آن‌قدر فرمانده جدی حرف می‌زد که همگی باور کردند.
فرمانده سکه را در دستش گرفت و بالا انداخت. سکه چرخید و روی دست فرمانده پایین آمد. همه نفس‌ها حبس شده بود که ببینند مسجد می‌آید یا پول؟
فرمانده سکه را برداشت و گفت: هورا مسجد آمده. ما پیروز می‌شویم.
همه خوشحال فریاد کشیدند: پیروزی بریم به سمت پیروزی.
آن جنگ بااینکه خیلی جنگ سختی بود، یک جنگ سرنوشت‌سازی شد.
یکی از معاون‌های آن فرمانده که آدم زرنگی بود، پیش فرمانده آمد و گفت: اگر این سکه شکست می‌آمد، شما چه‌کار می‌کردید؟ این چه‌کاری بود که کردید؟ ممکن بود دل همه خالی بشود.
فرمانده سکه را نشان داد و گفت: نگاه کن.
معاون دید که هر دو طرف مسجد است. رو به فرمانده گفت: یعنی شما گول زدید سرباز‌ها را؟
فرمانده گفت: نه. من می‌خواستم که سربازها مطمئن‌تر بشوند وگرنه معلوم است که شیر یا خط فایده‌ای ندارد. جنگ که شانسی نیست. حساب‌وکتاب دارد. من فقط برای اینکه سربازها قوت قلب و اطمینان پیدا کنند که خدا کمک‌شان می کند، این کار را انجام دادم.