پیاده روی نجف تا کربلا با کودکان در ایام اربعین

 خیلی از چیزهای که برای ما جذاب هست، شاید برای بچه ها جذاب نباشد. حتی حوصله آنها سر برود.
از آن طرف، خیلی از چیز هایی که برای کودکان جذاب هست، برای ما جالب نیست. مثل دیدن یک شتر در مسیر، دیدن یک نخل بزرگ.
ممکن است دوست داشته باشند ساعت ها کنار آن نخل یا شتر یا حتی برکه ای که دور آن پر از زباله هست بازی کنند ولی تحمل اینکه یک ربع در مراسم عزاداری ما بشینند را نداشته باشند.

برنامه سفر را باید جوری تنظیم کنیم که هم به علاقه‌ی بچه ها توجه شود و هم ما به عزاداری مان برسیم.

دومین نکته این است که توان بچه ها خیلی از بزگتر ها کمتر هست.  فشار آوردن و  استراحت نکردن باعث می شود که دائما در طول سفر بهانه بگیرند واذیت بشوند.
پس ما باید برنامه داشته باشیم و زمانی را استراحت کنیم. و بچه ها هم فرصت استراحت، بازی و خوردن خوراکی را داشته باشند.

در تعامل با دیگران، حساسیت هایمان را کم کنیم تا استفاده بچه ها از محیط بیشتر شود. دائما به اسم اینکه خوراکی ها بهداشتی نیست، دهنی هست، بچه ها را منع نکنیم. همه این ها باعث می شود که کودک با محیط اطرافش ارتباط برقرار نکنند و یک حس بی اعتمادی ایجاد می کند. 

ما شاید خودمان به تنهایی یک یا دو روز بتوانیم این مسیر ۸۰ کیلومتری را طی کنیم ولی برای بچه ها این مسیر طاقت فرساست. چه بهتر که ما مسیری را ماشین سوار شویم. 

چه بهتر که ما خوادگی در این پیاده روی شرکت کنیم و هیچ اشکاالی ندارد که ما از یک مقدار ازمستحبات بگذریم ولی درعوض با خانواده این مسیر را طی کنیم. هر چند که طولانی می شود.