پدر و مادر مقتدر با چاشنی مهربانی در دینداری
اجبار به خودی خود ناخوشایند است و امروزه هم کودکان، با وجود داشتن آزادی، بازهم با محدودیت‌های زیادی مواجه هستند.
پدر و مادر ها هم این تناسب والدگری و امر اجبار را در خیلی از موارد، نمی‌توانند رعایت کنند و در کارهایی اجبار را به کار می‌برند که گاهی اصلا جایگاهش نیست!
و همین اشتباهات گاه و بی گاه ما، تلخی اجبار را بیشتر می‌کند و فضای تعامل را به سمت فضای غر زدن می‌برد که نتیجه‌ای هم ندارد و نتایج منفی آن در آینده خودش را نشان می‌دهد.
حالا این اصل را در امور دینداری تصور کنید و رفتار خود را به عنوان پدر و مادر بسنجید!
حالا چی کار می تونیم انجام بدیم؟
- به خداوند اعتماد کنید. خداوند از همه موجودات برتر است (سبح بسم ربک الاعلی) و می‌داند بستر را چگونه برای بنده خود آماده و طراحی کند. گاهی ما پدر و مادر ها می‌خواهیم به جای خداوند هم کار کنیم
- به کودک خود اعتماد کنید. او می‌تواند مسئول زندگی و بندگی کردن خود باشد.
- مدل مواجهه‌ی خودمان با اشتباهات کودکان را به عنوان والد اصلاح کنیم و در ندیدن کاستی‌ها کوشا باشیم.
- بچه‌ها را در تصمیم‌گیری‌ها و فکرها شریک کنیم.
- دوست داشتنی‌های خودمان را به فرزندمان تحمیل نکنیم.
- با بچه ها روابط دوستانه و فضای گفتگو ایجاد کنید.
- صبوری و استمرار در ایجاد عادت و رفتارسازی دینی را فراموش نکنیم.
- در مسیر دینداری آنها، مانند پیامبر تنها نقش یادآوری کننده را داشته باشیم.
- از گفتگوهای زیاد که در انتها هم به دعوا و ناراحتی ختم می‌شود پرهیز کنیم.
- بازخوردهای مثبت را بیشتر از بازخوردهای منفی و ناامیدکننده به کار ببریم.
همین امروز سرزنش، سرکشی مداوم و مچ‌گیری را از جعبه ابزار والدگری خود خارج کنید و اولویت را به ندیدن کم و کاستی‌ها اختصاص دهید.
حتما خدا در این مسیر یاری گر شما خواهد بود.
