شادی شکر؛ چرا عید غدیر را باید با شکوه برگزار کرد؟

یادداشتی از حجت‌الاسلام اعلایی، کارشناس تربیتی در نو+جوان

زمانی یکی از دوستانم در مورد جشن تولد از من سؤال کرد که آیا این کار درست است یا الکی بچه‌ها را لوس می‌کنیم و سوسول بازی و این کارها به ما نیامده؟! من گفتم جدای از تجملات و ریخت‌وپاش‌هایی که مرسوم است و درست نیست، اگر ساده باشد، چه عیبی دارد. ما هر سال داریم به خودمان یادآوری می‌کنیم که خدا چه هدیه‌ای به ما داده و خداروشکر می‌کنیم و به فرزندمان هم این حس را منتقل می‌کنیم که به‌خاطربودنش خوشحال هستیم.

اساساً جشن توی سالگردها، یکی از فلسفه‌های مهم‌اش، شکر یک نعمت است. یادآوری یک نعمت که چون همیشه هست و جاری است، اگر یادآوری نشود، ممکن است یادمان برود. حالا هرچقدر این نعمت بزرگ‌تر باشد، بزرگداشت‌اش مهم‌تر است.

مثلاً، جشن ازدواج یا جشن تکلیف برای بعضی‌ها خیلی مهم است. هر کدام از ادیان را نگاه کنید، می‌بینید که چند روز و هفته را تعطیل می‌کنند، از چند روز قبل آمادگی پیدا می‌کنند، لباس مناسب می‌خرند، هدیه می‌خرند، حتی سازه‌ها و درخت‌هایی را آذین‌بندی می‌کنند.
این کارها باعث‌شده این فضا، همیشه یاد افراد بماند و همیشه مهم باشد و سعی بکنند حفظش کنند؛ یعنی جشن، به حفظ محتوا و اثری که قرار است محتوا روی افراد بگذارد، کمک کرده است.

عید غدیر هم، روز بزرگداشت نعمت ولایت است. بزرگ‌ترین نعمتی که خداوند به ما عطاکرده و پیغمبر، رسالتش را با آن تمام کرده است. ما در سیره ائمه داریم که در عید غدیر لباس نو می‌پوشند و فضایشان متفاوت می‌شده است. یکی از عوامل مهمی که بین مؤمنین می‌تواند محبت ایجاد کند و تمرکز ایجاد کند و آدم‌ها را دور هم جمع کند، بحث اطعام است که این سال‌ها تلاش‌شده اطعام‌ها، بیشتر و بزرگ‌تر شود و این یک اتفاق خیلی خوبی است.
از آن طرف بحث‌های فرهنگی مثل خرید اسباب‌بازی و هدیه برای بچه‌ها بوده است. این‌ها همه‌اش خوب است.

از جنبه تربیتی اگر بخواهیم نگاه کنیم یک فرصت خیلی بزرگ است و یک تهدید. فرصت‌اش این است که بچه‌ها توی خیلی از این برنامه‌ها می‌توانند شریک شوند. مثلاً، تهیه و پخش غذا، آذین‌بندی فضا چه در کوچه و خیابان و چه در خانه. این‌ها همه به‌نوعی بزرگداشت غدیر است. علاوه‌براین، ما خودمان هم می‌توانیم یک‌سری اتفاقاتی را رقم بزنیم؛ مثلاً، یک هدایای خاصی را که می‌خواهیم برای بچه‌ها در طول سال بگیریم، بگذاریم عید غدیر بگیریم. یک برنامه و اتفاق خاصی اگر هست، در این روز می‌گذاریم. مثلاً، در شرایط غیر کرونایی؛ اگر قرار است کل فامیل سالی دوبار جمع شوند، یک بار نوروز است و یک بار هم در غدیر جمع شوند. اگر سالی یک بار با دوستان‌مان جمع می‌شویم، می‌توانیم شب عید غدیر جمع شویم؛ یعنی در غدیر، اتفاقات مهم خانوادگی و اجتماعی و فامیلی را هم می‌توانیم رقم بزنیم. همین‌ها باعث می‌شود آن اتفاق هیچ وقت یادمان نرود و به‌نوعی غدیر را اقامه می‌کنیم. برای دیگران به‌خصوص بچه‌هایمان موضوع می‌کنیم؛ یعنی بچه‌های ما می‌دانند، فامیل ما، نسل اندر نسل یک برنامه‌ای دارد که سالی یک بار توی غدیر دور هم جمع می‌شوند.
با وجود کرونا که نمی‌توان مثل قبل دور هم جمع شد، می‌شود تدابیر دیگری داشته باشیم. مثلاً، دورهمی مجازی. در مورد نوجوانان این‌طور نیست که صرفاً شرکت‌کننده یا مصرف‌کننده باشند، خودشان می‌توانند اتفاقاتی را رقم بزنند.

توی بعضی محلات شهرهای مختلف، نوجوان‌ها ایستگاه صلواتی می‌زنند و شیرینی و شربتی پخش می‌کنند. پول جمع می‌کنند، بانی پیدا می‌کنند و واسطه یک کار خیر برای مناطق محروم می‌شوند. این برای نوجوان‌ها، از جهت یادگرفتن کار تشکیلاتی و گروهی، خیلی رشددهنده است. غدیر، یکی از فضاهای پر ظرفیت برای پویش‌سازی و رویدادسازی است. می‌توانند در کنار مراسماتی مثل محرم که بیشتر فضای مصیبت و عزاداری است، یک فضای شاد و پرشور برای جوان‌ها فراهم کنند که جریان‌ساز باشند و حرکتی را رقم بزنند. البته برای نوجوان‌ها در فضای مجازی هم می‌تواند اتفاقاتی بیافتد؛ یعنی نوجوان‌ها می‌توانند با توجه به سن و توانمندی‌شان و شبکه‌های اجتماعی که اجازه حضور دارند، فعالیت‌های مجازی هم داشته باشند. از این جهت، این سن، سن مناسبی است برای این که ظرفیت غدیر استفاده شود و خیلی فعال در آن نقش‌نمایی داشته باشند.

ان‌شاءالله بتوانیم با مشارکت‌دادن نوجوانان در عید بزرگ غدیر، عشق به ولایت و ایمان به ولایت را روزبه‌روز در نسل آینده‌مان پررنگ‌تر کنیم.

زهرا مهدیان