لجبازی و پرخاشگری
نام مشاور : سرکار خانم حبیب پور
پرسش
پسرم دو سالش هست قبلا وقتی یک سال و نیمش بود، تقریبا چند تا کلمه میگفت ولی حالا همون ها را هم نمیگه هیچی صحبت نمیکنه حتی یک کلمه ،فقط خواسته هاش را با نق نق کردن میفهمونه
زمانی که خواستش را داریم انجام میدیم هم همچنان گریه میکنه.
مثلا دارم واسش تو شیشه شیرش شیر میریزم میبینه باز همچنان هی غر میزنه.
توصیف مسئله
شما می خواهید بدانید با فرزندتان که صحبت نمیکند و خواسته هایش را با گریه بازگو میکند، چگونه رفتار کنید؟
ریشۀ حرف نزدن کودک
- گاهی اوقات امر و نهی ها و محدود کردن های خانواده و از طرف دیگر عدم دریافت محبت کلامی و لمسی و بی توجهی خانواده، باعث می شود تا شخصیت کودک تضعیف شود.
- توجه بیش از اندازه به جزییات رفتار و نحوۀ صحبت کردن بچه ها موجب می شود که روی هر رفتار آن ها حساس شده و نگرانی های متعددی برای والدین به وجود بیاید.
- برخی رفتارهای پدر و مادرها باعث می شود بچه ترس ها و اضطراب های زیادی پیدا کنند. از جمله وسواس، آداب دانی و حساسیت نشان دادن بابت جزئیات رفتاری بچه ها است. این ها باعث می شود بچه ها حساس شوند.
- گاهی اوقات کمبود اعتماد به نفس و ترس از تمسخر کردن دیگران نسبت به حرف های کودک، باعث می شود که کودکان از صحبت کردن دوری کنند.
- در اغلب موارد دخترها زودتر از پسرها شروع به حرف زدن مي‌كنند، چون معمولا مهارت‌هاي زباني در دخترها قوي‌تر از پسرهاست. البته اين مساله به هيچ وجه قانوني كلي نيست كه براي همه دخترها و همه پسرها صادق باشد.
- محیط برخی از کودکان از لحاظ گفتاری غنی نیست و این خود می تواند علت حرف نزدن کودک باشد. والدین به دلایل مشغله کاری کودک را تنها می گذارند و چندان با او صحبت نمی کنند.
راهکارهای حرف نزدن کودک
- زیاد حرف بزنید؛ کودکان از طریق شنیدن، حرف زدن را یاد می گیرند. در سطح کودکتان حرف بزنید.
- در موقعیت های مختلف مانند حمام، لباس پوشیدن، غذا خوردن با کودکتان صحبت کنید. در مورد کارهایی که انجام می دهید، کارهایی که می خواهید با هم انجام بدهید و یا انجام دادید با او صحبت کنید.
- به هیچ عنوان حساسیت خود را نسبت به صحبت نکردن کودکتان نشان ندهید. به هیچ وجه به او برچسب نزنید.
- در روز برای ابراز احساسات به او برنامه داشته باشید. روزانه او را در آغوش بگیرید و ببوسید. به او اعلام کنید چقدر دوستش دارید. شما و پدر به تنهایی در هفته زمانی را برای او بگذارید. با او کارهای دلخواهش را انجام دهید. بیرون بروید و …
- کارهایی که اعتماد به نفس و عزت نفس فرزندتان را پایین می آورد مثل سرزنش کردن، ایراد گرفتن، امر و نهی کردن را کنار بگذارید.
- برای کودکتان کتاب بخوانید و قصه بگوئید. از او بخواهید قصۀ کتاب را برای شما تعریف کند. با هم به قصه‌های صوتی گوش دهید. یا خودتان صدایتان را ضبط کنید و برایش پخش کنید.
- بازی هیجانی مثل دویدن، پرش روی تشک و آب بازی و … را در برنامه ها خود قرار دهید.
- پشت جعبه‌ی غلات صبحانه را بخوانید، نوشته‌های روی لباس‌ها را بخوانید، تابلوهای توی خیابان‌ها را بخوانید. هرقدر کودکتان بیشتر در معرض صداها و ساختارهای زبانی قرار بگیرد، زودتر شروع به درک آنها میکند.
- کودکتان را به خاطر حرف زدن تشویق کنید. این هم از آن مواردی است که باید تعادل را در آن حفظ کرد. نباید بعد از هر کلامی که فرزندتان به‌زبان می‌آورد، به او بگویید چقدر عالی حرف می‌زند. بین تعریف‌ها زمان بگذارید. مثلا وقتی چیزی را با نام درستش صدا می‌کنند، بگویید: «خوب گفتی» یا «درست است، این همان… است» یا «خیلی خوب صحبت می‌کنی.»
