لجبازی و پرخاشگری
نام مشاور : سرکار خانم زهرا مهدیان
پرسش
دختر ۲۲ ماهه ای دارم که غالب اوقات خیلی بهانه میگیره و جیغ میزنه وگریه میکنه،من تمام فعالیت هامو محدود کردم و تمام وقتم رو به ایشون اختصاص دادم،میانگین روزانه بین ۳_۵ ساعت باهاش بازی های متفاوت میکنم،پدرش پارک و خانه بازی میبردش،بهش سخت گیری و بکن نکن نمیکنیم ولی باز کوچک ترین چیزی که میخواد جیغ میزنه(ما تمام وسائل خونه رو دراختیارش گذاشتیم بجز وسائلی که موجب آسیب به خودش یا کسی و چیزی میشه). و موضوع دیگه ای که خیلی باعث پریشانی من شده اینکه هرچی وسائل میبینه میگه برای منه حتی وسائل شخصی دیگران،چه اسباب بازی باشه ویا اشیاءدیگه،با جیغ و گریه و بیقراری همه خواسته هاشو میخواد وقتی با جیغ و گریه به خواسته هاش نمیرسه شروع میکنه به زدن من و پدرش و یاهرکس که اطرافش بشه.هرچه تلاش میکنم نمیتونم براش آرامش ایجاد کنم و بعضی وقت ها واقعا موجب استیصال و درماندگی من میشه.اگر در منزل کاری داشته باشم(تمیز کاری و یا مهمانی داشته باشم) که بیقراری و بدرفتاری هاش خیلی شدت بیشتری میگیره. به عنوان مثال وسیله اطرافیان اش اعم از خاله،دایی، پدرو مادر بزرگ یا بچه های بزرگ تر و کوچیک تراز خودش را برای خودش میداند و اگراون افراد باهاش کنار نیان و نخوان که وسیله شون دراختیارش بذارن فوق العاده گریه و بیقراری میکنه یااینکه: دخترمن اصلا بچه ای نیست که برای دقیقه ای تنها بازی کنه،بااینکه درطول روز من باهاش بدو بدو،قایم موشک، خمیربازی،نقاشی رو دیوار، آب بازی،عروسک بازی و ….. دارم ؛اگر بخوام برم سراغ کارهای منزل گریه میکنه که نرو بیا پیش من،مگر اینکه تلویزیون روشن کنم تا حواسش پرت بشه که اونم نهایتا ۱۰ الی ۱۵ دقیقه میشه. خیلی بد که من هیچ زمانی برای امور شخصی یا منزل ندارم. بعضی از حروف مثل ق که مخرج شون از حلق هست رو نمیتونه ادا کنه ولی غالب کلمات رو میگه و منظورش کامل میرسونه
توصیف مسئله
شما و همسرتان با اینکه برای دخترتان وقت می‌گذارید اما باز هم چالش های زیادی با او دارید مثل: جیغ زدن، تنهایی بازی نکردن و …
ریشه
خدا راشکر فرزند شما مادر دغدغه مندی دارد که بیشتر وقت خود را صرف بازی با او می کند.
-
تقریبا همه چیز، برای یک کودک زیر سه سال جدید است. احساس هایی که دارد، کارهایی که انجام می دهد و آدم هایی که اطرافش می بیند. به همین دلیل گاهی نمی داند با این تجربیات جدید چگونه برخورد کند و از جیغ زدن و گریه استفاده می کند.
بهانه گیری های کودکان علت های مختلفی می تواند داشته باشد که خودش را به صورت های مختلف مثلا گریه کردن و جیغ زدن بروز می دهد. از طرفی چون رشد کلامی کودک هنوز کامل نشده گاهی نمی تواند منظور خود را به درستی بیان کند. - در مورد مساله ی دوم، بچه ها تا سن چهار سالگی درگیر احساس مالکیت می شوند. یعنی هم هرچیزی را که می بینند برای خودشان می دانند و هم اینکه دوست ندارند وسایلشان را به دیگران دهند.
- با اینکه چنین شرایطی سخت است اما حساسیت نشان دادن چه با چهره و چه با کلامتان، باعث لجبازی کودک خواهد شد. به نظر می‌رسد کودک حالت درماندگی شما را درک کرده است.
- یک نکته حائز اهمیت بحث تفاوت های فردی بچه ها با هم است؛ درست است که به طور عمومی روحیه و رشد بچه ها در هر سنی یکسان است اما من منحصر به فرد بچه ها هم باید در نظر گرفته شود.
راهکارها
- قدم اول درک احساس کودک است. موقع جیغ زدن و گریه ی کودک، او را در آغوش بگیرید و نوازشش کنید؛ بدون هیچ تلاشی برای دادن توضیحات منطقی.
- همچنان هم شما و هم همسرتان بازی کردن با او را ادامه دهید.
در زمان بازی کردن، به او اشاره ای مبنی بر تنها بازی کردن نکنید. کارهای خودتان را در میان بازی بیاورید. مثلا اگر می خواهید غذا بپزید کودک را هم مشارکت دهید.
یا بسترهای بازی را در آشپزخانه کنار فرزندتان بیاورید و با رفت و آمد بین کارهایتان و بازی دخترتان، هم او را مدیریت کنید هم کارهایتان را. - در مورد برداشتن وسایل دیگران، اول با اطرافیان صحبت کنید که برای چند ماه با فرزند شما کنار بیایند. و به کودک خود بگویید ما می تونیم اینو امانت بگیریم دوباره بیاریم. یا اجازه بگیریم چند دقیقه باهاش بازی کنیم. در این سن معمولا اگر حساسیتی نشان داده نشود، یک وسیله را برمیدارند و بعد از مدتی رها می کنند.
- در فضاهای باز مثل پارک بروید و بازی های جیغ زدنی و پر سر و صدا انجام دهید تا انرژی اش تخلیه شود.
- از همسر خود بخواهید زمانی را در روز با فرزندتان بازی کند تا شما در آن ساعات به کار های شخصی تان برسید.
- حتما فصل یک کتاب به بچه ها گفتن، از بچه ها شنیدن که مربوط به درک احساس کودکان است را مطالعه بفرمایید.
- این ذهنیت را داشته باشید که ما باید این تفاوت‌های فردی بچه ها را به رسمیت بشناسیم. ممکن است بچه دیگری در شرایط شما واکنش بهتر یا بدتری نشان بدهد. بنابراین درماندگی دائمی حس مناسبی نسبت به وضعیت موجود نیست.
- به هیچ عنوان نسبت به رفتارهایش چه جیغ زدن و چه برداشتن وسایل دیگران حساسیت نشان ندهید و تذکر ندهید. سعی کنید حواسش را به چیز جذاب تر پرت کنید یا موقعیت را نامحسوس تغییر دهید.
- حتی‌الامکان درخواست هایش را زود اجابت کنید تا کار به جیغ زدن نرسد.
- در خصوص نگفتن حرف ق، اصلا مسئله خاصی نسیت و به مرور با گذشت زمان حل خواهد شد.
- در کل بچه های این سنی به خاطر سیال بودن احساساتشان و ناتوانی در بیان احساسشان، نیازمند همراهی و صبوری بیشتری هستند. در کل خوب است شما و همسرتان از ابراز محبت و بوسیدن و بغل کردنش و … به طور زیاد غافل نشوید.
