«در چمران تعامل بچه‌ها با هم چطوره؟»
«تعامل مربی/ معلم با بچه‌ها یک طرفه‌ست یا دو طرفه؟»
تعامل بین اعضا
به زندگی خودمان نگاه کنیم. در روابط شخصی بین اعضای خانواده خودمان، دوست داریم فرد دیگری خارج از دایرۀ خانواده در مسائل ما دخالت کند؟
مطمئناً همۀ ما دوست داریم تمام مشکلات را خودمان و نهایتاً به کمک همسرمان حل کنیم. دنیای بچه‌ها هم همینطور است. دوست ندارند کسی از بیرون، کارهایشان را قضاوت کند و استقلال‌شان را کم کند.
در چمران، بچه‌ها با گفتگو، بحث، گذشت، بخشش و شاید درگیری و کشمکش مسائلشان را حل می‌کنند. هیچ کدام از معلم‌ها، بچه‌ها را سرزنش نمی‌کنند.
دخالت نکردن ما چه فایده‌ای دارد؟
هرچقدر مداخلۀ ما بین بچه‌ها کمتر باشد، بستر رشد بچه‌ها در این تعامل‌ها بیشتر است. ما با دخالتمان اجازۀ حل مسئله و فکر را از بچه‌ها می‌گیریم. البته که ناراحتی، دلخوری و درگیری بین بچه‌ها به وجود می‌آید؛ اما بچه‌ها این دغدغه را دارند که مسائلشان را خودشان حل کنند. با این کار اعتماد به نفسشان هم بیشتر می‌شود.
تجربه ثابت کرده است والدینی که تعامل بدون امرونهی را در پیش می‌گیرند؛ فرزندانی پرتلاش، بامسئولیت و با عزت نفس بالا تربیت می‌کنند.
پس تعامل بین اعضا چه زمانی است؟
تا زمانی که تعامل بین اعضای چمرانی، اختلالی در روند سلامت جسمانی ایجاد نکرده است، مربی می‌تواند ورود نکند. اما باید توجه داشته باشید که همواره بهتر است رفتارها و حرف‌های بچه‌ها را زیر نظر داشته باشید.
