چند روزی به نیمه شعبان سال کرونایی مانده بود. مجازی شدن مدرسه حسابی حال همه مان را گرفته بود. سالهای پیش، این ایام در مدرسه، چه ها که نمیکردیم. فصل مشترک تمام فعالیتها هم آشپزیِ بچه ها بود. پخت کیک و خوراکیهای دیگر و پخش نذری بین همسایه های مدرسه و خانواده ها. اصلا نذری در چمران یک جایگاه ویژه دارد. در هر مناسبت، بساط درست کردن و پخش نذری خیلی سریع راه می افتد.
دیدیم واقعا اینطوری نمیشود، باید کاری بکنیم. با همت خانواده های چمرانی و دوست و آشناهایشان گروهی به اسم “چهل دیگچه” راه افتاد. هدف اصلی گروه، پخت غذای نذری در خانه و پخش بین افرادی بود که در این اوضاع، احوال مناسبی نداشتند. کم کم قربانی گوسفند، خرید و پخش اقلام خشک غذایی و حتی پخت کیک در مناسبتهای شاد به برنامه های گروه اضافه شد.
با چهل دیگچه، بچه ها همراه مامانهایشان در پخت و پخش نذری کمک میکردند و احساس مفید بودن داشتند.
مدرسه هم چند بار افتخار پایگاه بودن برای تجمیع و پخش غذاها را پیدا کرد.
با همت تعداد زیادی خانواده کارهای بزرگی انجام شد و دیگهای زیادی در خانه ها با امید و آرزو نذریهای خوشمزه پختند.
خداروشکر که چمران فقط یک مدرسه نیست…
دیگچه های همه ی خانه ها همیشه جوشان…
خدا رو شاکریم که در این راه از حمایت‌ها و نیت‌های خیر شما بهره‌مند شدیم.
انشاالله توفیق سهیم شدن در آینده درخشان کودکان، به همه‌ی ما ارزانی شود.
