موضوع کلی فیلم؟
کنترل‌گری مادر، انعطاف پذیری افراطی پدر و چالش با نوجوان و یک راه حل جذاب برای حل این ها
اگه بخوایم یه اسم دیگه برای این فیلم بذاریم:
طعم شیرین آزادی
خلاصه ای از داستان فیلم:
فیلم روایتگر زندگی یک خانواده ی پنج نفره ای است. خانواده ای که دارای یک دختر نوجوان، پسری کنجکاو حدودا ۷،۸ ساله و دختری چهار،پنج ساله است که تمرکز آن بر مدل والدگری مادر و پدر آنهاست.
مادر فیلم خانمی بسیار توانمند، پر انرژی و اهل خوش گذرانی بوده که با تولد فرزندانش شغل خوبش را کنار گذاشته و تمام وقتش را صرف مادری کرده است. او برای کنترل مدیریت شرایط چند فرزندی مجبور به تذکر دادنهای زیاد به فرزندانش است اما پدر آنها که به گفته ی خودش در محل کار همه از او می ترسند در خانه کاملا منعطف است و پایه ی خوش گذرانی بچه هاست.
داستان به جایی می رسد که روزی پدر و مادر برای ملاقات با معلم‌فرزند پسرشان که در درسهایش ضعیف است به مدرسه می روند و آنجا کلیپی از خودشان به کارگردانی و تهیه کنندگی پسرشان می بینند که مادرش را یک دیکتاتور که همه اش نه میگوید نشان داده بود، در همان لحظاتی که مادر و پدر به ویژه مادر بی نهایت ناراحت بودند با مشاور مدرسه روبرو می شوند که به آنها پیشنهاد می دهد روزی را به عنوان روز بله یعنی روزی که در آن به تمام خواسته های بچه هایشان بله بگویند و اصلا به آنها نه نگویند اختصاص دهند و آنها تصمیم‌می گبرند این کار را انجام دهند، آن ها با چالشهای مختلفی دست و پنجه نرم می کنند …
دیالوگ قشنگ فیلم:
زمانی که در زندان پدر با همسرش همدلی کرد و گفت: وقتی با کیتی میبینمت تو فوق العاده ای مثل یه مادر واقعی، اما من وادارت کردم که کارای سخت رو گردن بگیری، تو برای کمک به روز بله احتیاج نداری. چیزی که احتیاج داری یک شریکه، و از این به بعد من همین خواهم بود، شریک تو.
یک صحنه ی جذاب فیلم:
صحنه ی آخر که پسر بچه به پدرش گفت من نمیدونستم شما هم میتونی انقدر خشن باشی، فکر نمیکردم بلد باشی و پدر در جواب نوجوانشون گفتن: گاهی اوقات مجبوری این طوری رفتار کنی حتی اگه اون فرد رو خیلی دوست داشته باشی.
بد آموزی های فیلم:
پدر به دختر کوچولویش باج داد تا او نگوید که پدرش از گوشی استفاده کرده.
مادر در مقابل پدر به فرزندش گفت: باباتون میگه هر چی مامان‌بگه چون نمیخواد بده باشه.
نشان دادن کنسرت و رقص و اشاره به همجنسگرایی
سخن آخر:
خیلی اوقات کارهایی که از روی محبت مان است که به ظن خودمان در راستای رشد فرزندانمان انجام‌می دهیم، بین ما و آنها فاصله می اندازد و همان چیزی‌که اننظار داشتیم باعث رشد عزیزانمان باشد نه تنها سازنده نیست بلکه مخرب هم است اما نقطه ی عطف ماجرا آنجاست که میتوان با آزادی دادن به فرزندانمان پیچ رابطه ی خودمان و آنها را تنظیم کنیم و به آنها نزدیک و نزدیکتر شویم.
