نماز خواندن چمرانی ها
کدام روش را در پیش بگیریم تا بچه‌ها از نماز فراری نباشند؟»
«چه کار کنیم تا بچه‌ها نماز خوان شوند؟»
در حال حاضر دغدغۀ ما و خانواده‌های مذهبی این چنین مسائل است. ما برای پیدا کردن مسیر، به زندگی خودمان در گذشته نگاه کردیم. به عنوان کودک و نوجوان، خودمان نماز خواندن را بخشی از فرهنگ و زندگی‌مان دانستیم؛یعنی با نماز خواندن مثل این سبک از لباس پوشیدن و آداب معاشرت و… برخورد کردیم.
در همین راستا، سعی کردیم به جای اینکه نماز را از زندگی روزمره جدا کنیم، به روتین روزانه تبدیلش کنیم. در ادبستان چمرانی‌ها هرکس مسئولیت و کاری انجام می‌دهد. مثلا؛ دانش‌آموزِ ادبستان چمرانی صبحانه می‌خورد. سر کلاس می‌رود. مسئولیت دارد. درس می‌خواند. میان وعده می‌خورده و نماز هم می‌خواند. در واقع نماز را در دل زندگی روزمره جا کرده‌ایم.
جایگاه نمازخانه و امام جماعت در چمرانی ها کجاست؟
در ادبستان چمرانی‌ها، نمازخانه نداریم. نمازخانه، همان کلاسی است که بچه‌ها در آن درس می‌خوانند و دوستش دارند.
در ادبستان چمرانی ها، امام جماعت نداریم. امام جماعت، همان معلم است که بچه‌ها دوستش دارند و نقش پدر را برای بچه‌ها ایفا می‌کند.
ممکن است هر بچه‌ای به هر دلیلی دلش نخواهد نماز بخواند. ما بچه ها را برای نماز خواندن اجبار نمی‌کنیم. ما در مدرسه پسرانه، از دوم دبستان این روش را شروع می‌کنیم. یک روز در هفته هم ممکن است بخاطر دغدغه و مسئولیت، دسته جمعی در کلاسی جمع شویم و همگی به جماعت نماز بخوانیم. این کار به صورت آزادانه انجام می‌شود و کسی به اجبار و زور، نماز نمی‌خواند.
