«تحول نظام آموزشی کشور یعنی چه»
«در حال حاضر مدرسه‌ها چه معیاری را کم دارند؟»
مدرسه‌های موجود، دنبال این هستند انسانی تربیت کنند که بتواند در آینده شغل قابل قبولی داشته باشد و امرار معاش کند. دغدغۀ اصلی این مدارس این است که بچه‌ها درس بخوانند تا به شغل و درآمد معقولی برسند و اقتصادشان را بچرخانند. این دغدغه باعث تربیت انسان کاملاً معمولی می‌شود که تنها به فکر خودش و نهایت خانواده‌اش است. حتی ممکن است بچه‌های این مدارس، شغلی که وجهه اجتماعی خوبی هم دارد را صاحب شوند؛ اما چون در این سیستم بزرگ شده‌اند، دغدغه‌شان کسب درآمد است.
این نوع سیستم آموزشی، برای خیرخواهی و ساختن جامعه بچه‌ها را تربیت نکرده‌اند.
تحول در نظام آموزشی کشور، چطور و چگونه؟
شعارِ مدرسۀ چمرانی‌ها ساخت انسان‌های دغدغه‌مند است. این کار چطور قرار است اتفاق بیوفتد؟
یکی از راه‌های رسیدن به این هدف، این است که بچه‌ها را به دل چالش‌ها و مشکلات ببریم. با این کار ذهن بچه‌ها شروع می‌کند به ایده‌سازی. با این کار دغدغه زندگی‌شان از همان دوران کودکی، فقط خودشان نیست. علاوه بر بچه‌ها، معلم‌های چمرانی هم در خودِ چمران ساخته می‌شوند. معلم‌های چمرانی، افراد دغدغه‌مند، صبور و باانگیزه‌ای هستند که به دنبال حل معضلات کشورشان هستند.
برای چگونگی این اتفاق، یکی از مسیرها، اردوهای هفتگی است. بچه‌ها در اردوهای هفتگی به مکان‌های هدفمند می‌روند. با معیارها و اهداف انسان‌های بزرگی مثل شهید رجایی، شهید مطهری و امام خمینی (ره) آشنا می‌شوند. ما حتی به تغذیه بچه‌ها هم اهمیت می‌دهیم.
رویکرد چمرانی‌ها برای رسیدن به اهدافشان، تشکیل مدارس تلفیقی است. مدارسی که استعداد و انگیزۀ بچه‌ها را پررنگ می‌شمارد و برای آن برنامه‌ریزی دارد.
در چمران همه چیز با برنامه ریزی قبلی و هدفمند پیش می‌رود.
