«فضای تحول که چمرانی‌ها ازش صحبت میکنن دقیقاً چطوریه؟»
معماری فضای تحول
برای پیاده سازی الگوی تحولی باید حداکثر استقلال و آزادی را داشته باشیم. وقتی بخواهیم به طور مستقل کاری کنیم، خیلی از آدم‌ها حمایت لازم را نمی‌کنند. خودمان هم شرایط و توانایی لازم را نداریم. پس باید با کمترین هزینه، امکانات را جور کنیم. این قاعدۀ بسیاری از کارهای تحولی در دنیا است که با کمترین امکانات ساخته شده‌اند. بخشی از فضا و تجهیزاتِ ما چمرانی ها به این خاطر است که از اول خواستیم مستقل باشیم تا بتوانیم کار متفاوتی انجام دهیم.
رکن مهم در فضای چمران این است که هرچقدر از پیش تعیین شده، فکر کند و کاری انجام دهد، نقش معلم‌ها و بچه‌ها و خانواده‌ها را کم‌رنگ‌تر می‌کند.
مثلاً فرض کنید در همان شروع کار، فضای کلاس‌ها و حیاط مدرسه و راهروها آماده شده باشد. وقتی معلم‌ها و بچه‌ها وارد آن می‌شوند، همه چیز مهیا است و نیازی به ایده‌های جدید نیست. این کار باعث می‌شود موتور محرک ایده‌های انسانی خاموش شود. اما اگر از همان اول، از عوامل و نیروهای خودمان استفاده کنیم، نقش عوامل بیشتر و بهتر خواهد بود. ممکن است در نگاه اول کمی بهم ریختگی و بی‌نظمی دیده شود؛ اما اگر ایده‌ها دیده شود و تعامل بین اعضا شکل بگیرد، دغدغه‌مندی بین عوامل هم شکل می‌گیرد. همین دغدغه مندی باعث می‌شود بهم‌ریختگی که در ابتدا نمایان بود، با سرعت بیشتری کمتر و کمتر شود.
با این روش تمام عوامل مدرسه، احساس مسئولیت در قبال امور مدرسه می‌کنند.
