پرخاشگری بعد شکست

توصیف:

کودک بعد از شکست خوردن، پرخاشگر می‌شود و نق می‌زند، با او باید چگونه برخورد کرد؟

ریشۀ پرخاشگری بعد شکست

• شکست خوردن در هر سنی صورت می‌گیرد. افراد متناسب با ویژگی‌ها و شرایط سنی، هنگام شکست خوردن، رفتاری را از خود بروز می‌دهند. پس گریه کردن، عصبانی شدن، داد زدن، تا حدودی طبیعی است.
• برخی از والدین هنگام شکست فرزندشان، بشدت درگیر می‌شوند. سریع مداخله می‌کنند و از شکست جلوگیری کنند. دائما با حمایت‌های زیاد، مسئولیت را از روی کودک برمی‌دارند و روی محیط میگذارند. مثلاً: هنگام زمین خوردن کودک، زمین را می‌زنند یا با بچه های دیگر دعوا می‌کنند.
• برخی از والدین هم همدلی نمی‌کنند. کودک وقتی زمین می‌خورد، بدون توجه به شکست، او را به حال خودش واگذار می‌کنند. مثلاً: به کودک می‌گویند: «پاشو خرس گنده! وای چیزی نشده الکی گریه می‌کنی!»
• هنگامی که خانواده‌ها چارچوب‌های فراوان دارند، کودک در این خانواده انعطاف کمتری دارد. خیلی سخت با مسائل روزمره، بخصوص شکست هایشان کنار می‌آیند.
• برخی از والدین، اطلاعات زیادی به کودک می‌دهند و نوع مکالمه و گفتگو و فضای خانواده، متناسب با سن کودک نمی‌باشد. این امر باعث می‌شود، کودک در مواجه با شکست پرخاشگری کند.

راهکارهای پرخاشگری بعد شکست 

1. مهم ترین نکته این است که شما به عنوان والدین و مربی باید با کودک همدلی و همراهی کنید. والدین باید علاوه بر حمایت و پشتیبانی از فرزندشان، توانایی او در مواجه با مشکلات را تقویت کنند. پیشنهاد میکنم؛ کتاب به بچه ها گفتن را مطالعه کنید.
2. به فرزند خود مسئولیتهای متناسب با سن او بدهید. به او اعتماد داشته باشید که به بهترین شکل آن را انجام میدهد.
3. چارچوب‌ها و قالب‌های ذهنی خود را روی یک کاغذ یادداشت کنید. تلاش کنید در هفته، یکی از آنها را حذف کنید. مثلاً: آداب اجتماعی، نجس و پاکی، تمیزی کودک، تمیزی خانه، سلام کردن و… چه مقدار در طول روز به فرزند خود می‌گویید: «اینکار را بکن؟ این کار را نکن؟»
   باید یاد بگیرید قالب‌های ذهنی خودتان را تغییر دهید.
4. به فرزند خود بسیار محبت کنید. بیان احساسات و محبت را از این پنجره آموزش ببینید.
5. بسترهای گوناگون فعالیت برای فرزند خود فراهم کنید. اجازه خلاقیت و مهارت آموزی به او بدهید. مثلاً: درست کردن برخی از وسایل مورد نیاز خانه، با وسایل بازیافتی.
6. کودکان باید یاد بگیرند احساسات خود را بروز دهند. در این مواقع والدین باید با او صحبت کنند و باهم راهکار خوبی برای حل آن داشته باشند. مثلاً: «نقاشی من خراب شد و من الان خیلی ناراحتم!»
   مادر: «عزیزم! چقدر حیف شد، خب حالا بنظرت چیکار کنیم؟! بنظرت چجوری میشه این نقاشی را اون طوری که شما دوست داری، درست کنیم؟!!»
7. کودک تا هفت سالگی، نیاز شدید به بازی کردن دارد. بچه‌ها دنیا و اطراف خودشان را در قالب بازی می‌بینند؛ حتی کارهای جدی، مثل: غذا خوردن، لباس پوشیدن. به همین جهت والدین باید متناسب با سن او، گفتگو داشته باشند و از دادن اطلاعات به کودک پرهیز کنند. بلکه کودکانه صحبت کنند و تخیلس را پرورش دهند.